Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης μεγάλωσε στην Αθήνα ενώ έχει κρητικές ρίζες. Αποφοίτησε από την Βαρβάκειο σχολή το 1999 και έπειτα πήρε το πτυχίο του από την σχολή Ηλεκτρολόγων μηχανικών και μηχανικών υπολογιστών (ΣΗΜΜΥ) από το εθνικό Μετσόβιο πολυτεχνείο, με βαθμό 9,98 , τον μεγαλύτερο βαθμό πτυχίου στην ιστορία του πανεπιστημίου.
Από τα παιδικά του χρόνια δεχόταν πολλά ερεθίσματα από το οικογενειακό του περιβάλλον, η μητέρα του ήταν φιλόλογος και ο πατέρας του μαθηματικός, που τον ώθησαν στην ενασχόληση του με τις επιστήμες. Από νεαρή ηλικία σάρωνε την βιβλιοθήκη του σπιτιού του και δεν άργησε να ανακαλύψει τα βιβλία μαθηματικών του πάτερα του. Αμέσως τον συνάρπασε το παράδοξο του Ζήνωνα με τον Αχιλλέα και την χελώνα το οποίο τον έβαλε σε βαθύτερες σκέψεις γύρω από την έννοια του απείρου. Το εν λόγω παράδοξο πρότεινε ότι σε έναν αγώνα δρόμου μεταξύ του γρήγορου Αχιλλέα και την αργής χελώνας, αν δοθεί ένα προβάδισμα στην χελώνα τότε ο Αχιλλέας δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει η να προσπεράσει την χελώνα καθώς για να συμβεί κάτι τέτοιο ο Αχιλλέας πρέπει πρώτα να φτάσει στην θέση από όπου πέρασε η χελώνα, αλλά όποτε συμβαίνει αυτό η χελώνα πάντοτε έχει προχωρήσει κι άλλο, έτσι όσο και αν μικραίνουν οι μεταξύ τους αποστάσεις πάντα θα υπάρχει κάποιο διάστημα που πρέπει να καλυφθεί αφού ο χώρος πάντοτε μπορεί να διαιρείται απείρως. Αυτό και μερικά άλλα φιλοσοφικά παράδοξα όξυναν το ενδιαφέρον του νεαρού Δασκαλάκη που αμέσως καταπιάστηκε με την μελέτη των μαθηματικών και με τους υπολογιστές, δύο από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του.
Κατά τις σπουδές του στη ΣΗΜΜΥ γνώρισε τον καθηγητή Χρίστο Παπαδημητρίου ο οποίος κατά την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής του στο πανεπιστήμιο του Berkeley, στο οποίο και φοίτησε με υποτροφία, υπήρξε ο επόπτης του. Στην πτυχιακή του ασχολήθηκε με τον γρίφο του Nash στον οποίο και κατάφερε να δώσει λύση το 2006 ενόσω ακόμα πραγματοποιούσε το μεταπτυχιακό του μέσα σε έναν χρόνο από την έναρξη της ενασχόλησης του με αυτόν. Σε συνεργασία με τους καθηγητές του Χρίστο Παπαδημητρίου του Berkley και τον Paul Goldberg του πανεπιστημίου του Liverpool κατάφερε να συνθέσει την διδακτορική διατριβή του στην οποία αποδείκνυε ότι σε πολύπλοκα συστήματα το θεώρημα του John Forbes Nash δεν βρίσκει εφαρμογή. Και τι λέει αυτό το περιβόητο θεώρημα του Nash; Με πολύ απλά λόγια το θεώρημα αυτό της θεωρίας παιγνίων λέει ότι σε κάθε είδους παιχνίδι στρατηγικής, με 2 ή περισσότερους λογικούς παίκτες όπου οι αποφάσεις του ενός επηρεάζουν τις αποφάσεις του άλλου, υπάρχει μια κατάσταση όπου ο κάθε παίχτης κατέχει την καλύτερη δυνατή θέση που θα μπορούσε να έχει. Αυτό το θεώρημα γνωστό ως ισορροπία Nash (Nash equilibrium) έδωσε στον Nash το 1994 το Nobel οικονομικών επιστημών. Αυτό όμως που δεν κατάφερε να λύσει ο Nash και σε αυτό το σημείο ήρθε ο Δασκαλάκης να επέμβει, ήταν η εύρεση ενός κλειστού αλγόριθμου ο οποίος θα μπορούσε να βρίσκει το σημείο ισορροπίας κάθε μη συνεργατικού παιγνίου. Και πράγματι ο Δασκαλάκης με τους Παπαδημητρίου και Goldberg το 2006 στην εργασία με τίτλο «The Complexity of Computing Nash Equilibrium» απέδειξαν ότι η ύπαρξη ενός σωστού και αποδοτικού αλγορίθμου για αρκετά πολύπλοκα συστήματα είναι αδύνατη, καταρρίπτοντας έτσι την καθολικότητα του θεωρήματος του Nash. Χάρη σε αυτήν του την επιτυχία κέρδισε υποτροφία ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στην Microsoft από την οποία και παραιτήθηκε το 2008 όταν του έκανε πρόταση το MIT να εργαστεί εκεί ως επίκουρος καθηγητής Electrical engineering και Computer Science. Πλέον έχει θέση μόνιμου καθηγητή στο MIT και παράλληλα ασχολείται με την έρευνα του στη θεωρία παιγνίων ενώ επίσης κάνει έρευνες στην τεχνητή νοημοσύνη.
Όπως προαναφέραμε, στην σπουδαία λύση του γρίφου το Nash ο Δασκαλάκης κατάφερε να φτάσει με την βοήθεια και του Χρίστου Παπαδημητρίου ο οποίος στα νεότερα χρόνια του ακολούθησε παρόμοια πορεία με τον Δασκαλάκη καθώς και ο ίδιος αποφοίτησε από την Βαρβάκειο Σχολή και έπειτα σπούδασε στο Πολυτεχνείο στη ΣΗΜΜΥ. Έπειτα προχώρησε σε μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο του Princeton από όπου έλαβε διδακτορικό δίπλωμα στην ηλεκτρολογία. Αμέσως μετά το διδακτορικό του υπήρξε επίκουρος καθηγητής Επιστήμης Υπολογιστών στο Harvard και παράλληλα διετέλεσε ακαδημαϊκός σύμβουλος και ερευνητικός επόπτης του Bill Gates τον μεγιστάνα της Microsoft ο οποίος τότε ήταν προπτυχιακός φοιτητής. Έκαναν από κοινού μια ερευνητική εργασία «Bounds for Sorting by Prefix Reversal» και έκτοτε οι δυο τους έχουν μια στενή φιλία. Ύστερα εργάστηκε ως καθηγητής στο Berkeley, στο MIT, στο ΕΜΠ, στο Stanford, στο San Diego, και τα τελευταία χρόνια εργάζεται στο Columbia. Είναι ένας καθηγητής λίγο διαφορετικός από τους περισσότερους, με χιούμορ, αφηγείται ιστορίες κατά την διδασκαλία του, καθώς όπως υποστηρίζει υπήρξε από αρχαιοτάτων χρόνων η βασική μέθοδος μετάδοσης γνώσης. Παρόλα αυτά έγινε μια ειδική Σύγκλητος του ΕΜΠ με μοναδικό θέμα την απόλυση του καθηγητή, διότι δίδασκε παράλληλα και στο Stanford με αποτέλεσμα να απουσιάζει πολύ. Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση του εκπροσώπου των φοιτητών στην συνέλευση : « Με ρωτάτε αν θέλω να τρώω κρέας τον μισό χρόνο ή καθόλου;», κάνοντας ξεκάθαρη τη θέση των φοιτητών στο ζήτημα απόλυσης του καθηγητή.
Ο Χρίστος Παπαδημητρίου πέραν του διδακτορικού του στο Princeton έχει λάβει και τιμητικά διδακτορικά από το πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, της Μακεδονία, της Αθήνας και της Κύπρου, ενώ είναι μέλος της US National Academy of Engineering και της US National Academy of Science, γεγονός εξαιρετικά ασύνηθες. Είναι ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες της Θεωρητικής Πληροφορικής παγκοσμίως με εκτενές ερευνητικό έργο. Έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην θεωρία αλγορίθμων, στη θεωρία παιγνίων, στις δυνατότητες του διαδικτύου, στην τεχνητή νοημοσύνη, ενώ έχει διατυπώσει και ορισμένες πιο edgy απόψεις όπως ότι τα γονίδια λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί και ένας γνωστός αλγόριθμος. Έχει βραβευθεί με το βραβείο Knuth, το βραβείο Gödel, και με το μετάλλιο John von Neumann.
Το διδακτικό του έργο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα επιστημονικά συγγράμματα που έχει γράψει τα οποία θεωρούνται Βίβλος της Πληροφορικής. Πέραν των πανεπιστημιακού επιπέδου βιβλίων που έχει γράψει, έχει δημιουργήσει μαζί με τους Απόστολο Δοξιάδη, Αλέκο Παπαδάτο και Anne di Donna το Logicomix, ένα εξαιρετικό βιβλίο το οποίο παρουσιάζει την ιστορία της Λογικής σε κόμιξ.
Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης με τον Χρίστο Παπαδημητρίου κατάφεραν να φέρουν εις πέρας ένα μαθηματικό πρόβλημα που έμενε άλυτο επί σχεδόν 60 χρόνια, ένα πρόβλημα που ούτε το όμορφο μυαλό του John Nash δεν κατάφερε να λύσει. Όλα αυτά τα χρόνια οι σπουδαιότεροι μαθηματικοί του κόσμου επιδίωκαν να δώσουν απάντηση σε αυτόν τον γρίφο, αποτυγχάνοντας διαρκώς. Όμως σύμφωνα με τα λόγια του Δασκαλάκη «Για κάθε επιτυχία που ακούγεται υπάρχουν εκατό αποτυχίες. Οι αποτυχίες δεν ακούγονται, αλλά οι αποτυχίες είναι το σχολείο που σου επιτρέπουν να φτάσεις στην επιτυχία.» Έτσι ο καθένας πρέπει να προσπαθεί για το αδύνατο, και όπως μας ενθαρρύνει ο ιδιαίτερος καθηγητής Χρίστος Παπαδημητρίου, κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείπει τους στόχους του επειδή δεν τόλμησε.